Als de dag van gisteren kan ik het moment terughalen dat mijn lichtje even uitging. Al maanden (misschien wel jaren) ging ik over al mijn grenzen heen. Elke dag weer dat innerlijke stemmetje dat zei dat het niet genoeg was wat ik deed, dat mijn mening niet belangrijk was en dat ik er niet toe deed.
Als ik na een lange dag werken thuiskwam en ik was moe of verdrietig van de ervaringen die ik op het werk had meegemaakt was hij altijd aanwezig. Zacht fluisterend zei hij dan: “schop onder je kont moet je hebben” of “van werken gaat niemand dood”. Ik had me hierdoor ontwikkeld tot een ideale werknemer, altijd op zoek naar meer werk zodat ik het tegendeel kon bewijzen, altijd aan. Voor meer dan 100% en vooral geen nee zeggen. Niet wetende dat het nooit genoeg was om deze innerlijke criticus tot zwijgen te brengen. Deze criticus was een heerlijke voedingsbodem voor alle gedachten en gedragingen. Het gevolg was meer werken, harder werken, geen fouten maken, doorgaan, niet zeuren, meer, meer, meer……..
Totdat….. totdat mijn lichaam stopte, BAM, stekker eruit en wakker worden in een ziekenhuis. Het stopte er gewoon mee. Ik kon niet meer lopen, denken, voelen en doen! Volledig uitgeput was de diagnose. Een burn out. Ik vond het vreselijk te horen en kon het niet geloven, dit overkomt mij niet! Ze zitten ernaast. Dit gebeurt alleen bij zwakkelingen, mensen zonder ruggengraat. Mij zou zoiets nooit overkomen. Ik hield van mijn werk, ik had (heb) een fijn gezin, leuke vrienden, een luisterend oor in de thuissituatie, een lieve man, leuk werk. Die artsen zaten er naast er was vast medisch iets goed mis, dat moest wel!
Maar wat zat IK ernaast. Na het fysieke herstel, het gevoel van schaamte, het gevoel van falen, (falen als moeder, vrouw, werknemer, dochter, schoondochter, etc) kwam het besef. Een nieuwe werkelijkheid. Eentje die ik in het begin maar moeilijk kon accepteren. Als ik niet zou veranderen, als ik mijn criticus opnieuw een podium zou geven dan zou ik op hetzelfde pad mijn weg vervolgen en na een bepaalde periode weer terug bij af zijn. Iets in mij heeft gemaakt dat deze criticus, deze stem, steeds opnieuw zaadjes in mijn hoofd kon planten. Dat ik bepaalde denkpatronen had en mijn eigen grenzen niet kon (h) erkennen en mijn leven op deze manier had ingericht. Ik was bereid de uitdaging aan te gaan om te ontdekken waar de oorsprong lag van deze patronen.
Door een belofte aan mijzelf (dit nooit meer) ben ik een intensief traject aangegaan, ik heb mij op mijn meest kwetsbare moment opengesteld voor verandering.
(If you are brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello – Paulo Coelho)
Nu 12 jaar later kan ik alleen maar heel dankbaar zijn voor wat er destijds is gebeurd. Het was de start van een nieuwe ik. Door het verkrijgen van inzichten in mijn manier van denken, voelen en doen heb ik patronen kunnen doorbreken. Heb ik belangrijke inzichten gekregen. De innerlijke criticus is nog wel aanwezig maar ik heb een betere relatie met hem en hij heeft niet meer de overhand in mijn gedachten. Ik weet wanneer hij langs wil komen en kan afstand nemen als hij niet welkom is. 12 Jaar geleden was de start voor verandering. Een verandering waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben.
Ben jij ook op zoek naar het waarom? Wil je vriendschap sluiten met jouw interne criticus? Wil je ook weer voelen? Wil je ook, dat nooit meer! Neem dan contact met mij op, dan gaan we samen op pad!
Reactie plaatsen
Reacties